ووشو مادر همه ورزش های رزمی جهان
ووشو مادر همه ی ورزشهاي رزمي جهان است در واقع ووشو يا همان كونگ فو يا بوكس چيني يك ورزش نيست بلكه هنري است در بر دارنده بيش از 15 ورزش يك ووشو كار بايد مانند يك بوكسور دستهايش قوي باشد ، مثل يك جودو كار يا كشتي گير فنون درگيري را بلد باشد ، پاهايش ورزيده بوده و از فنون كامل پا ، بهره كامل داشته باشد و مثل يك ژيمناست از حركات آكروبات قوي برخوردار باشد.
ضربات دست ، پا ، درگيري ها و فنون دفاع شخصي ، حركات آكروبات ، چين نا ها يا همان فنون قفل مفاصل ، سرعت ، قدرت ، پرشهاي طولي و عرضي ،فرمهاي قوي ؛ سريع و زيبا و مبارزات قدرتمند در قالب ساندا كه مبارزه آزاد مي باشد و سانشو كه مبارزه مسابقاتي است تن ووشوكار را به بهنرين نحو سيقل مي دهد.
اما موضوع در همين جا پايان نمي گيرد بلكه تازه شروع كار است . در اين مرحله است كه او به جرگه تمرينات رواني مي پيوندد ، او بايد روحش را نيز قدرتمند كرده و از نيروهاي نهفته اش بهره گيرد . مي گويند «تاي چي» آخر ووشو است ، ولي اينطور نيست ، براي هنر رزمي ، مخصوصا ووشو نهايتي نيست چون مبنايش الهام از طبيعت است و به قدمت طبيعت ادامه دارد . يك ووشو كار ماهر علاوه بر رزمیكار بودن بايد پزشك ماهري نيز براي خودش باشد . البته تمرينات اصولي ووشو جان را صفا داده و از امراضي كه اكثرا ريشه در روح انسان دارند جلوگيري ميكند . به نظر بنده امروزه بايد دنبال روشي به نام ورزش درماني باشيم كه در واقع ورزش دواي اكثر دردهاست و ورزش و هنر رزمي ووشو در اين مسئله پيشگام است .
ميگويند ووشو در اصل از قسمت ترك نشين چين ريشه گرفته است و مبين اين مسئله كلمه ووشو است كه «وو» به معني هنر رزمي كه درتركي « وُرشماق _وُر» كه همان رزم است ريشه دارد.
قدمت ووشو در كشور چين به زمانهاي بسيار دور كه اولين صورت هاي اجتماعات بشري در جوامع اوليه بوجود آمدند ، باز مي گردد . در آن زمان به منظور حفظ سلامتي ، درمان بيماري ها ، افزايش بنيه جسماني و طول عمر و تعليم مهارتهاي نظامي به افراد آن جوامع ، حركاتي ابداع گرديد كه بسط و گسترش آن در طول ادوار مختلف ، به ورزش زيبا و جذاب ووشوي امروزي بدل شده است .
درطي قرون 14 تا 16 ميلادي چهره هاي برجسته ورزشهاي رزمي بتدريج در معبد شائولين گرد هم آمدند و سبك هاي اصلي ووشو را به تقليد از حركات حيواناني همچون پلنگ ، درنا ، مار ، ببر و اژدها بوجود آوردند . ليكن امپراتور وقت كه بتدريج از فعاليت هاي ساكنان اين معبد دچار ترس و نگراني شده و معبد را تهديدي عليه حكومت خود مي ديد ، فرمان انهدام و به آتش كشيدن معبد شائولين را صادر كرد . در لشكركشي امپراتور براي انهدام معبد ، فقط تعداد اندكي از افراد آن توانستند جان سالم از مهلكه بدر ببرند . اين واقعه تلخ تاريخي از سوي ديگر موجب انتشار و اشاعه ورزشهاي رزمي معبد شائولين كه تا آن زمان محفوظ و مخفي مانده بود به ساير نقاط كشور چين گرديد ، هر چند امپراتوران برخي از سلسله هاي حاكم بر كشور پهناور چين تمرينات ورزشهاي رزمي را خطري براي حکومت خود قلمداد نموده و انجام آنرا ممنوع اعلام كرده بودند ليكن امپراتوراني هم بودند كه خود شيفته اين تمرينات بوده و موجبات ترويج آنرا فراهم كرده اند . در دوران سلسله هاي شانگ (Shang) و ژو (Zhau) حرکاتي از ووشو بوجود آمدند كه براي آموزش سربازان استفاده مي شد و همه ساله در پائيز و بهار مسابقات كشتي خاصي به نام جيائو براي انتخاب سربازان نمونه و اعطاي عناوين افتخاري برگزار مي شد . با ايجاد کاربرد نظامي براي ووشو ، رفته رفته حركات رزم با شمشمير ، نيزه و چوب نیز به وجود آمدند . ظهور گروههاي نمايش خياباني بنام لوكي ( Luqi ) كه از طريق نمايش حرکات رزمي امرار معاش مي كردند ، خود باعث گسترش هرچه بيشتر ووشو گرديد. دوران سلطنت سلسله هاي كينگ (Qing) و مينگ (Ming) را مي توان عصر شكوفايي ووشو به شمارآورد.
از پيشكسوتان و سكانداران اين ورزش در ايران مي توان به اساتيد حسين داودي پناه (داداشي) - محمد پورغلامي - قدرت الله داودي پناه - علي جهانگيري - مراد يوسفي - توحيد اسديان - سهراب زاده - علي دانش – ناصر ابوالقاسمي- رضا رضايي افشار - مهرداد شيرازي - همايون خرم - ناصر حق شناس - علي اكبر كوهزادي - حجت حاتم - حسين حضرتي - كامران پيرنيا – صمد وليزاده و ساير عزيزاني كه شايد فراموش شدند نام برد ووشو داراي سبكهاي بيشماري است كه شايد هيچكس نتواند اسم همه سبكها را با خصوصياتشان براي ما باز گو كند.
ضربات دست ، پا ، درگيري ها و فنون دفاع شخصي ، حركات آكروبات ، چين نا ها يا همان فنون قفل مفاصل ، سرعت ، قدرت ، پرشهاي طولي و عرضي ،فرمهاي قوي ؛ سريع و زيبا و مبارزات قدرتمند در قالب ساندا كه مبارزه آزاد مي باشد و سانشو كه مبارزه مسابقاتي است تن ووشوكار را به بهنرين نحو سيقل مي دهد.
اما موضوع در همين جا پايان نمي گيرد بلكه تازه شروع كار است . در اين مرحله است كه او به جرگه تمرينات رواني مي پيوندد ، او بايد روحش را نيز قدرتمند كرده و از نيروهاي نهفته اش بهره گيرد . مي گويند «تاي چي» آخر ووشو است ، ولي اينطور نيست ، براي هنر رزمي ، مخصوصا ووشو نهايتي نيست چون مبنايش الهام از طبيعت است و به قدمت طبيعت ادامه دارد . يك ووشو كار ماهر علاوه بر رزمیكار بودن بايد پزشك ماهري نيز براي خودش باشد . البته تمرينات اصولي ووشو جان را صفا داده و از امراضي كه اكثرا ريشه در روح انسان دارند جلوگيري ميكند . به نظر بنده امروزه بايد دنبال روشي به نام ورزش درماني باشيم كه در واقع ورزش دواي اكثر دردهاست و ورزش و هنر رزمي ووشو در اين مسئله پيشگام است .
ميگويند ووشو در اصل از قسمت ترك نشين چين ريشه گرفته است و مبين اين مسئله كلمه ووشو است كه «وو» به معني هنر رزمي كه درتركي « وُرشماق _وُر» كه همان رزم است ريشه دارد.
قدمت ووشو در كشور چين به زمانهاي بسيار دور كه اولين صورت هاي اجتماعات بشري در جوامع اوليه بوجود آمدند ، باز مي گردد . در آن زمان به منظور حفظ سلامتي ، درمان بيماري ها ، افزايش بنيه جسماني و طول عمر و تعليم مهارتهاي نظامي به افراد آن جوامع ، حركاتي ابداع گرديد كه بسط و گسترش آن در طول ادوار مختلف ، به ورزش زيبا و جذاب ووشوي امروزي بدل شده است .
درطي قرون 14 تا 16 ميلادي چهره هاي برجسته ورزشهاي رزمي بتدريج در معبد شائولين گرد هم آمدند و سبك هاي اصلي ووشو را به تقليد از حركات حيواناني همچون پلنگ ، درنا ، مار ، ببر و اژدها بوجود آوردند . ليكن امپراتور وقت كه بتدريج از فعاليت هاي ساكنان اين معبد دچار ترس و نگراني شده و معبد را تهديدي عليه حكومت خود مي ديد ، فرمان انهدام و به آتش كشيدن معبد شائولين را صادر كرد . در لشكركشي امپراتور براي انهدام معبد ، فقط تعداد اندكي از افراد آن توانستند جان سالم از مهلكه بدر ببرند . اين واقعه تلخ تاريخي از سوي ديگر موجب انتشار و اشاعه ورزشهاي رزمي معبد شائولين كه تا آن زمان محفوظ و مخفي مانده بود به ساير نقاط كشور چين گرديد ، هر چند امپراتوران برخي از سلسله هاي حاكم بر كشور پهناور چين تمرينات ورزشهاي رزمي را خطري براي حکومت خود قلمداد نموده و انجام آنرا ممنوع اعلام كرده بودند ليكن امپراتوراني هم بودند كه خود شيفته اين تمرينات بوده و موجبات ترويج آنرا فراهم كرده اند . در دوران سلسله هاي شانگ (Shang) و ژو (Zhau) حرکاتي از ووشو بوجود آمدند كه براي آموزش سربازان استفاده مي شد و همه ساله در پائيز و بهار مسابقات كشتي خاصي به نام جيائو براي انتخاب سربازان نمونه و اعطاي عناوين افتخاري برگزار مي شد . با ايجاد کاربرد نظامي براي ووشو ، رفته رفته حركات رزم با شمشمير ، نيزه و چوب نیز به وجود آمدند . ظهور گروههاي نمايش خياباني بنام لوكي ( Luqi ) كه از طريق نمايش حرکات رزمي امرار معاش مي كردند ، خود باعث گسترش هرچه بيشتر ووشو گرديد. دوران سلطنت سلسله هاي كينگ (Qing) و مينگ (Ming) را مي توان عصر شكوفايي ووشو به شمارآورد.
از پيشكسوتان و سكانداران اين ورزش در ايران مي توان به اساتيد حسين داودي پناه (داداشي) - محمد پورغلامي - قدرت الله داودي پناه - علي جهانگيري - مراد يوسفي - توحيد اسديان - سهراب زاده - علي دانش – ناصر ابوالقاسمي- رضا رضايي افشار - مهرداد شيرازي - همايون خرم - ناصر حق شناس - علي اكبر كوهزادي - حجت حاتم - حسين حضرتي - كامران پيرنيا – صمد وليزاده و ساير عزيزاني كه شايد فراموش شدند نام برد ووشو داراي سبكهاي بيشماري است كه شايد هيچكس نتواند اسم همه سبكها را با خصوصياتشان براي ما باز گو كند.
نان چوان ووشو استان کردستان:آموزش نان چوان ووشوزیرنظراستادسیروان برزوئی پور